Łużyczanki

Jakie były początki zespołu?
Teresa Kęska: Początki naszego zorganizowania się i powstania zespołu sięgają właściwie roku 2004. Wtedy to była taka zorganizowana wystawa rękodzieła w sali gimnastycznej, tutaj w Pobiednej. Pokazałyśmy właściwie całe swoje zbiory prac rękodzielniczych i w ten sposób doszło do takiej naszej integracji. Kiedy już po raz któryś uczestniczyliśmy w takich jarmarkach, wystawach, tak jak mówię, byliśmy na tej wystawie międzynarodowej nawet, zostałyśmy zaproszone do Prudnika. Koleżanki pamiętają, byłyśmy trzy dni, zobaczyłyśmy mnóstwo wystawców, rękodzielników. Uznaliśmy, że wcale nie jesteśmy gorsi w tym, co robimy. Nasze prace tam także się bardzo podobały. Mieliśmy, tak się nie chwaląc, największe stoisko ze wszystkich wystawców, a było ich ponad dwustu. Jak znosiłyśmy swoje wyroby, to po prostu nikt nie wierzył, że dziewczyny z jakiejś tam wioski spod granicy czeskiej tyle rzeczy przywiozły.
Jaki jest repertuar zespołu?
TK: Piosenki śpiewamy różne, w swoim śpiewniku mamy ponad 130 tytułów, wszystkie były prześpiewane, do jednych wracamy z sentymentem do innych mniej może. Wzbogacamy ciągle repertuar, ciągle coś podpatrujemy i tak się nasze życie toczy. Każdy zespół coś w sobie ma i na plus i na minus, z każdego występu można się czegoś nauczyć i my tak właśnie robimy, że jadąc na występ, siedzimy na widowni, obserwujemy, podpatrujemy, a może byśmy tak zmienili, a może jakiś układ, a może jakiś ukłon, jakiś uśmiech i zawsze nam coś nowego z takich właśnie wyjazdów zostaje.
W jakich imprezach biorą Państwo udział?
TK: Ograniczamy się do wyjazdów, gdzie są udziały, wszyscy na równych zasadach. Byliśmy kilka razy na przeglądzie w Lubaniu. Właśnie w ostatnim roku mamy Złote Łużyckie Skrzypce i kilka miejsc oprócz tego, za nalewki. Robimy nalewki, przepyszne, ciasta i też pierogi, wyroby pierogowe, pierogopodobne.
Jak wygląda praca w zespole?
TK: No mamy różnie i z górki i pod górkę, bo problemy są. W zespole to jest tak, że osoby się zmieniają, jedni dochodzą, inni odchodzą. Natomiast cieszymy się z każdych nowych członków, zwłaszcza kapeli, która nam tu urosła do takiej liczby, że niektórzy nam zazdroszczą, że mamy taką kapelę i w zasadzie jeździmy teraz gdzie się da, gdzie nas zaproszą. My się utrzymujemy tylko ze swoich składek, nie jesteśmy stowarzyszeniem, nie jesteśmy organizacją pożytku publicznego. Jesteśmy samofinansujące, samowystarczalne i samorealizujące się. Trzy razy „S”.
W jakich strojach występuje zespół?
TK: Mamy cztery stroje. Pierwszy uszyty przez siebie, wyhaftowałyśmy sobie bluzki i spódniczki w jednym kolorze i fartuszki. To jest tak zwykły nasz strój pierwszy. Drugi nasz strój, to był z projektu unijnego i był szyty na wzór przez pracownię artystyczną - strój dolnośląski: aksamitne spódnice, kolory typowe dla stroju dolnośląskiego z czarnym pasem u dołu i czarne serdaki. Następny nasz strój, my nazywamy go góralskim, to spódnice w kwiaty, mamy takie czerwone butki i do tego zakładamy białe skarpetki, a wygląda to jak byśmy były w kierpcach i wszyscy mówią, że my jesteśmy góralki. A my mówimy góralki izerskie, ponieważ to są Izery. A teraz dostaliśmy właśnie nowe stroje, też z projektu unijnego, z urzędu gminy w Leśnej, szyte były w pracowni aż w Poroninie. Jeszcze nie doszły buty, ale już prawie skompletowałyśmy sobie. Publicznie jeszcze w nich nie występowałyśmy, tylko raz na kolędowaniu w Lubaniu w domu kultury u Bukowińczyków. A mamy jeszcze piaty strój, żniwny strój, w którym wystąpiliśmy na festiwalu Folk Art w Lubaniu i za to zdobyliśmy Złote Łużyckie Skrzypce. Pomyśleliśmy, że każdy z zespołów, który tam przyjeżdża, a jest ich około 16, ma do zaśpiewania 2 piosenki. Wszystkie piosenki w zasadzie znamy, wszystkie potrafimy zaśpiewać. I w zasadzie jak zespoły coś prezentują, to nie za bardzo różnią się między sobą repertuarem. Pomyśleliśmy, że my musimy zrobić coś innego. Wymyśliliśmy, że się przebieramy za chłopki, na biało, chusty i śpiewałyśmy „Bandoskę”, czyli „Zachodźże słoneczko”, miałyśmy właśnie kłosy zbóż, sierpy i taka była inscenizacja jakbyśmy schodziły z pracy z pola. Drugą piosenką na zwieńczenie tego żniwa była piosenka „Święty chleb”. Z chlebami pięknymi, pieczonymi. Tym chlebem częstowaliśmy też publiczność. W konkursie można było nie tylko piosenkę zaprezentować, ale też obrzęd i w tym roku też już nad tym myślimy.
Jak często się Państwo spotykacie tutaj w remizie?
TK: Próby mamy w każdy poniedziałek, bez względu na to, czy to sezon martwy, czy pełny, zawsze w poniedziałki jest próba od 17 do 21 nieraz nawet, sobie gramy, śpiewamy.
A co z planami na przyszłość, marzeniami?
TK: No jeszcze mamy chrapkę na taki występ do opery we Wrocławiu, ale musimy jakoś tam trochę się pouśmiechać do starostwa. Jedyne, co nas martwi, to brak następców. Mieliśmy osoby młode, takie ze szkoły podstawowej, ale wyszły ze szkoły podstawowej i poszły do gimnazjum i już się wstydzą, stronią. Nie ma w tej chwili takiego zainteresowania muzyka ludową, nawet jak tu patrzymy na mieszkańców naszej miejscowości, to jak organizujemy imprezy tutaj u siebie, takie ludowe „Raz na ludowo” czy „Dzień Matki”, to widzimy, że tyle naszej pracy to kosztuje, przygotowania, idziemy do sali gimnastycznej, ogromnej, dekorujemy ją, ciasta pieczemy, ale z frekwencją to jest słabo. Za to jak zaprosimy inne zespoły, to przynajmniej siebie nawzajem pooglądamy. Trochę się trzeba rewanżować innym zespołom, żałujemy, że ta sala jest taka mała, możemy tu zaprosić oprócz nas dwa, trzy zespoły, na więcej nie ma miejsca. A do imprez plenerowych też nie mamy zaplecza.

Telefon: 509861995

E-Mail: kapela123@vp.pl